Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Aγίου Αρτεμίου Παρακλητικός κανών



(κδοσις . Κελλίου γ. ρτεμίου, Σκήτη γίας ννης, γιο ρος, 2005)

ερεύς ρχεται τς Παρακλήσεως μέ τήν δοξολογικήν κφώνησιν:

Ε
λογητός Θεός μν, πάντοτε, νν καί εί καί ες τούς αἰῶνας τν αώνων.

χορός: μήν.
μή πάρχοντος ερέως, μες τό:

Δι’ ε
χν τν γίων Πατέρων μν, Κύριε ησο Χριστέ Θεός, λέησον καί σσον μς, μήν.

Ψαλμός ρμβ’ (142).
Κύριε ε
σάκουσον τς προσευχς μου, νώτισαι τήν δέησίν μου ν τ ληθεί Σου, εσάκουσον μου ν τ δικαιοσύν Σου καί μή εσέλθης ες κρίσιν μετά το δούλου Σου, τι ο δικαιωθήσεται νώπιόν Σου, πς ζν. τι κατεδίωξεν χθρός τήν ψυχήν μου, ταπείνωσεν ες γν τήν ζωήν μου. κάθισέ με ν σκοτεινος, ς νεκρούς αἰῶνος καί κηδιάσεν π’ μέ τό πνεμα μου, ν μοί ταράχθη καρδία μου. μνήσθην μερν ρχαίων, μελέτησα ν πσι τος ργοις Σου, ν ποιήμασι τν χειρν Σου μελέτων. Διεπέτασα πρός Σέ τάς χείρας μου, ψυχή μου ς γ νυδρός Σοι. Ταχύ εσακουσόν μου, Κύριε, ξέλιπε τό πνεμα μου. Μή ποστρέψης τό πρόσωπόν Σου π’ μο καί μοιωθήσομαι τος καταβαίνουσιν ες λάκκον. κουστόν ποίησόν μου τό πρωΐ τό λεός Σου, τι πί Σοί λπισα. Γνώρισόν μοι, Κύριε, δόν ν πορεύσομαι, τι πρός Σέ ρα τήν ψυχήν μου. ξελο με κ τν χθρν μου, Κύριε, πρός Σέ κατέφυγον, δίδαξόν με το ποιεν τό θέλημά Σου, τι Σύ ε Θεός μου. Τό Πνεμα Σου τό γαθόν δηγήσει με ν γ εθεί, νεκεν το νόματός Σου, Κύριε, ζήσεις με. ν τ δικαιοσύν Σου ξάξεις κ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ν τ λέει Σου ξολοθρεύσεις τούς χθρούς μου. Καί πολες πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, τι γώ δολος Σου εμί.


Καί ε
θύς ψάλλεται τετράκις ξ’ παμοιβς, μετά τν οκείων στίχων:

Θεός Κύριος καί
πέφανεν μν, ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου.

Στίχ. α’.
ξομολογεσθε τ Κυρί καί πικαλεσθε τό νομα τό γιον Ατο.
Θεός Κύριος καί
πέφανεν μν, ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου.
Στίχ. β’. Πάντα τά
θνη κύκλωσάν με καί τό νόματι Κυρίου μυνάμην ατούς.
Θεός Κύριος καί
πέφανεν μν, ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου.
Στίχ. γ’. Παρά Κυρίου γένετο ατη καί στι θαυμαστή ν φθαλμος μν.
Θεός Κύριος καί
πέφανεν μν, ελογημένος ρχόμενος ν νόματι Κυρίου.
Τ παρόντα τροπάρια. χος α΄. Το λίθου σφραγισθέντος.

Ποικίλαις βασάνοις
ναθλήσας μακάριε, ς στεῤῥῶς δάμας τν παραβάτην κατήσχυνας, κα γρ ν πέτρ μεγίστ πιεσθείς, δι τν πέτραν Χριστν κα οκισθείς, στέφος δέξω το μαρτυρίου, Μεγαλομάρτυς ρτέμιε· δόξα τ νισχύσαντι μς, δόξα τ στεφανώσαντι, δόξα τ νεργοντι δι σο πσιν άματα.

Δόξα.
χος πλ. α΄. Τν συνάναρχον Λόγον.

Τ
ν αμάτων τ λύθρ πισταζόμενος, τ Κυρί παρέστης Μάρτυς ρτέμιε, ον κέτευε ε κατοικτειρσαί με, τν τόποις λογισμος, κα ργασίαις πονηρας, φρόνως κατεγνωσμένον, να πιστς εφημ σε, τ προστασί σου φρουρούμενος.

Κα
νν. Θεοτοκίον.
Ο
σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τς δυναστείας Σου λαλεν ο νάξιοι, εμ γρ Σ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς μς ἐῤῥύσατο κ τοσούτων κινδύνων; Τίς δ διεφύλαξεν, ως νν λευθέρους; Οκ ποστμέν Δέσποινα κ Σο, Σος γρ δούλους σώζεις εί, κ παντοίων δεινν.


Ψαλμός ν’ (50).

λέησόν με, Θεός, κατά τό μέγα λεός Σου καί κατά τό πλθος τν οκτιρμν Σου, ξάλειψον τό νόμημά μου. πί πλεον πλνόν με πό τς νομίας μου καί πό τς μαρτίας μου καθάρισόν με. τι τήν νομίαν μου γώ γινώσκω καί μαρτία μου νώπιόν μου στι διά παντός. Σοί μόν μαρτον καί τό πονηρόν νώπιόν Σου ποίησα, πως ν δικαιωθς ν τος λόγοις Σου καί νικήσς ν τ κρίνεσθαί Σε. δο γάρ ν νομίαις συνελήφθην καί ν μαρτίαις κίσσησέ με μήτηρ μου. δο γάρ λήθειαν γάπησας, τά δηλα καί τά κρύφια τς σοφίας Σου δήλωσάς μοι. αντιες μέ σσώπ καί καθαρισθήσομαι, πλυνες με καί πέρ χιόνα λευκανθήσομαι. κουτιες μοι γαλλίασιν καί εφροσύνην, γαλλιάσονται στέα τεταπεινωμένα. πόστρεψον τό πρόσωπόν Σου πό τν μαρτιν μου καί πάσας τάς νομίας μου ξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ν μοί Θεός καί πνεμα εθές γκαίνισον ν τος γκάτοις μου. Μή πορρίψς με πό το προσώπου Σου καί τό Πνεμα Σου τό γιον μή ντανέλς π’ μο. πόδος μοι τήν γαλλίασιν το σωτηρίου Σου καί πνεύματι γεμονικ στήριξόν με. Διδάξω νόμους τάς δούς Σου καί σεβες πί σέ πιστρέψουσιν. Ῥῦσαι με ξ αμάτων Θεός, Θεός τς σωτηρίας μου, γαλλιάσεται γλσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τά χείλη μου νοίξεις καί τό στόμα μου ναγγελε τήν ανεσίν Σου. τι, ε θέλησας θυσίαν, δωκα ν, λοκαυτώματα οκ εδοκήσεις. Θυσί τ Θε πνεμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην Θεός οκ ξουδενώσει. γάθυνον, Κύριε, ν τ εδοκί Σου τήν Σιών καί οκοδομηθήτω τά τείχη ερουσαλήμ. Τότε εδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ναφοράν καί λοκαυτώματα. Τότε νοίσουσιν πί τό θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

Ε
τα, Κανν το γίου.

δ α΄. γρν διοδεύσας.

Πολλο
ς συνεχόμενοις πειρασμος, κα σο προσιόντα λευθέρωσον θλητά, μ τν κέτην σου τς τούτων, κδυσωπ τυραννίδος ρτέμιε.

Παθ
ν με κύκλωσαν προσβολαί, ρτέμιε μάκαρ, κα κινδύνων παγωγαί, λύτρωσαί με τούτων τάχος κράζω, σας πρς Θεν επροσδέκτοις δεήσεσι.

Νοσο
ντα με πάθεσι χαλεπος, τν θλιον μάκαρ τ φαρμάκ τν πρεσβειν, ασαι ρτέμιε νοσοντων, ατρς δυσωπ ξύτατος.

Θεοτοκίον.

Σωτ
ρα τεκοσά σε κα Θεόν δυσωπ Παρθένε, λυτρωθναί με τν δεινν, σο γρ νν προσφεύγω νατείνω, κα τν ψυχν κα τν διάνοιαν.

δ γ΄. Ορανίας ψίδος.

Προστασίαις σου θείαις, τ
ν λγεινν ῥῦσαί με, τν ν παιδογόνοις μορίοις, Μάρτυς ρτέμιε, κα γρ σ κέκτημαι, μετ Θεν σωτηρίαν, θερμς τ σκέπ σου, προσφεύγω πάντοτε.

κετεύω σε πόθ, τν ψυχικν κάκωσιν, κα τς τς σαρκς σθενείας μου ξιάσασθαι, σ γρ κήρυξας, τς σθενείας το κόσμου, εσπλαγχία ραντα, Χριστν ρτέμιε.

Χαλεπα
ς ἀῤῥωστίαις κα λυπηρος πάθεσι, λον με κακς θλοφόρε, κατατρυχόμενον, τας πρς τν Κύριον, σας κοιμήτοις πρεσβείαις, ασαι ρτέμιε, πως γεραίρω σε.

Θεοτοκίον.

Ε
εργέτην τεκοσα τν τν καλν ατιον, τς εεργεσίας τν πλοτον πσιν νάβλυσον, πάντα γρ δύνασαι, ως δυνατν ν σχύϊ, τον Χριστν κυήσασα, Θεομακάριστε.

Διάσωσον,
π κινδύνων τος πιστει σο προσιόντας, τι πάντες κετικς πρς σ καταφεύγομεν, ρτέμιε ς πρς Θεν μν πρέσβυν.

πίβλεψον, ν εμενεί πανύμνητε Θεοτόκε, π τν μν χαλεπν το σώματος κάκωσιν, κα ασαι τς ψυχς μου τ λγος.

Κάθισμα.
χος β΄. Τ νω ζητν.

Πρεσβείαν τ
ν σν ς πλον προσμάχητον, πλουτομεν ε ο πίστει σο προσφεύγοντες, κτενς βομέν σοι θλοφόρε ρτέμιε, πρόφθασον κα κ κινδύνων λύτρωσαι μς, τας θείαις πρεσβείαις σου πρς Κύριον.

δ δ΄. Εσακήκοα Κύριε.

Τ
ν παθν μου τν βόρβορον, κα κηλδας πάσας σ πομάκρυνον, θεραπεύσας τας πρς Κύριον, επροσδέκτοις Μάρτυς κεσίαις σου.

πολαύοντες πάντοτε, τν θαυμάτων Μάρτυς τν τς εκόνος σου, προϊόντων τν χαρίσμασιν, θανάτοις στέψαντα μεγαλύναντα.

π κλίνης με κείμενον, συμφορν παντοίων μάκαρ νάστησον, τας πρς Κύριον πρεσβείαις σου, τεταρταον Λάζαρον τν γείραντα.

Θεοτοκίον.

Ε
σπλαγχνίας τν βυσσον, πικαλουμέν τς σς παράσχου μοι, τν εσπλαγχνον κυήσασα, κα Σωτρα πάντων τν μνούντων σε.

δ ε΄. Φώτισον μς.

μπλησον μν, τς καρδίας θείας χάριτος, τας πρς τν Κτίστην κεσίαις σου, τν προσιόντων τ να σου ξιάγαστε.

Λύτρωσαι
μς, κεσίαις σου ρτέμιε, λοιμο λιμο παντοίας θλίψεσι, κα ἀῤῥωστίας πως εφημομέν σε.

ασαι ψυχν, κα σωμάτων πάθη πάμπολλα, ξιοθαύμαστε ρτέμιε, τν νν προσκυνοντων τ σεπτ να σου μετ πίστεως.

Θεοτοκίον.

Λ
σον τν χλύν, τν πταισμάτων μου Θεόνυμφε, τ φωτισμ τς σς λαμπρότητος, φς τεκοσα, τ θεον κα προαιώνιον.

δ στ΄. Τν δέησιν.

Θανάτου, κα
συμφορν πάλλαξον, κοσμικν κα λγηδόνας παντοίας, τος τ να τ πανσέπτ σου Μάρτυς, ν κατανύξει ψυχς προσιόντας νν, πάσης νόσου χαλεπς, κα δεινν συνεχν περιστάσεων.

ς πλον δέ, ν κινδύνοις πάντοτε, τν πρεσβείαν σου πλουτομεν παμμάκαρ, τν λυπηρν κλυτρούμεθα τάχος, κα σ σωτήρα κα ύστην ρτέμιε, σ χομεν μετ Θεόν, κ ψυχς νομάζομεν μέγιστον.

ν κλίν, τν νοσημάτων πάντοτε, κατακείμενος ρτέμιε Μάρτυς, παρακαλ π’ μο τν σεπτήν σου, μ ντανέλης ντίληψιν νδοξε, λλ’ πίβλεψόν με συμπαθς, κα λοιμώδους νοσήματος λύτρωσαι.

Θεοτοκίον.


Προστάτιν σε, τ
ς ζως πίσταμαι, κα φρουρν σφαλεστάτην Παρθένε, τν πειρασμν, διαλύουσαν χλον, κα πηρείας δαιμόνων λαύνουσαν, κα δέομαι δι παντός, κ φθορς τν παθν μου υσθναί με.

Διάσωσον,
π κινδύνων τος πιστει σο προσιόντας, τι πάντες κετικς πρς σ καταφεύγομεν, ρτέμιε ς πρς Θεν μν πρέσβυν.

χραντε, δι λόγου τν Λόγον νερμηνεύτως, π’ σχάτων τν μερν τεκοσα δυσώπησον, ς χουσα μητρικν παῤῥησίαν.


Κοντάκιον.
χος β΄. Προστασία τν Χριστιανν.

ς Μαρτύρων τ πέρκαλλες γκαλλώπισμα, Χριστς κηράτοις στεφάνοις, σε στεψε, ς νοσούντων τν κέστορα νέδειξε, λαμπρόν, θεραπεύων ς μάζα τ πάθος το σώματος, δι κα μν σο προστρέχουσι, κούφισον τς δυνάς, ώμενος πάντα πόνου, κα τας δεινας πιφορας, θαυματόβρυτε ρτέμιε.


Προκείμενον: Δίκαιος
ς φονιξ νθήσει, κα σε κέδρος ν τ Λιβάν πληθυνθήσεται.

Στ.:
πομένων πέμεινα τν Κύριον, κα προσέσχε μοι κα εσήκουσε τς φωνς τς δεήσεώς μου.

Ε
αγγέλιον, κ το κατ ωάννην: Κεφ. 15: 15, 17-27, 16:1-2

Ε
πεν Κύριος τος αυτο Μαθητας· Τατα ντέλλομαι μν, να γαπτε λλήλους. Ε κόσμος μς μισε, γινώσκετε, τι μ πρτον μν μεμίσηκεν. Ε κ το κόσμου τε, κόσμος ν τ διον φίλει· τι δ κ το κόσμου οκ στέ, λλ᾿ γ ξελεξάμην μς κ το κόσμου, δι τοτο μισε μς κόσμος. Μνημονεύετε το λόγου, ο γ επον μν. Οκ στι δολος μείζων το κυρίου ατο. Ε μ δίωξαν, κα μς διώξουσιν· ε τν λόγον μου τήρησαν, κα τν μέτερον τηρήσουσιν. λλ τατα πάντα ποιήσουσιν μν δι τ νομά μου, τι οκ οδασι τν πέμψαντά με. Ε μ λθον, κα λάλησα ατος, μαρτίαν οκ εχον· νν δ πρόφασιν οκ χουσι περ τς μαρτίας ατν. μ μισν κα τν Πατέρα μου μισε. Ε τ ργα μ ποίησα ν ατος, οδες λλος πεποίηκεν, μαρτίαν οκ εχον· νν δ κα ωράκασι, κα μεμισήκασι κα μ κα τν Πατέρα μου. λλ᾿ να πληρωθ λόγος γεγραμμένος ν τ νόμ ατν· τι μίσησάν με δωρεάν. ταν δ λθ Παράκλητος, ν γ πέμψω μν παρ το Πατρός, τ Πνεμα τς ληθείας, παρ το Πατρς κπορεύεται, κενος μαρτυρήσει περ μο. Κα μες δ μαρτυρετε, τι π᾿ ρχς μετ᾿ μο στε. Τατα λελάληκα μν, να μ σκανδαλισθτε. ποσυναγώγους ποιήσουσιν μς· λλ᾿ ρχεται ρα, να πς ποκτείνας μς, δόξ λατρείαν προσφέρειν τ Θε.



Δόξα: Τα
ς το θλοφόρου...

Κα
νν: Τας τς Θεοτόκου...

Προσόμοιον.
χος πλ. β΄. Οδες προστρέχων.
Στ.: λεμον, λέησόν με Θεός...
Ο
δες προστρέχων επ σοί, κατησχυμμένος απ σου κπορεύεται, ρτέμιε θεόφρον μάκαρ, λλ’ ατεται τν χάριν κα λαμβάνει τ δώρημα, παρ Θεο τας κεσίαις σου.

Ωδ
ζ΄. Ο κ τς ουδαίας.

Θελητ
ν το λέους ν σταδί τυράννων κήρυξας γιε, Χριστν τν ζωοδότην, πάντων περέχου, τν ν πίστει βοώντων σοί· ξ ναγκν χαλεπν, ῥῦσαι ημς θλητά.

Σωμάτων
ατήρα κα ψυχν πρεσβευτήν σε, πάντες κεκτήμεθα, ρτέμιε τρισμάκαρ, διάσωσον ον πάντας, τος Θε νακράζοντας· τν Πατέρων μν, Θες ελογητς ε.

Θησαυρόν σε πλουτο
μεν αμάτων ς χεις πηγν ρτέμιε, κα πύργον σφαλείας, ψυχν τε σωτηρίαν, ο ν πίστει κραυγάζοντες· τν Πατέρων μν, Θες ελογητς ε.

Θεοτοκίον.
Θησαυρ
ν σωτηρίας κα πηγν φθαρσίας τν σ κυήσασαν, κα πύργον σφαλείας, κα θύραν μετανοίας, τος κραυγάζουσιν δειξας· τν Πατέρων μν, Θες ελογητς ε.

Ωδ
η΄. Τν Βασιλέα τν Ορανν.

Το
ς προσφοιτντας, τ σ πανσέπτ νν οκ, κ παντοίων λύτρωσαι κινδύνων, νόσου τε παντοίας, ρτέμιε τρισμάκαρ.

Τ
ν πειρασμν, τν πολυειδν λύτρωσαί με, σας πρεσβείαις πρς τν πάντων Δεσπότην, πάντων θλοφόρων, ρτέμιε δόξα.

Τ
ν νοσημάτων, σ ατρεα ταχεα, νεδείχθης Μάρτυς τος μνοσι, κα περυψοτε, Χριστν ες τος αἰῶνας.

Θεοτοκίον.

Τ
ς σθενείας μου, τς ψυχς ατρεύεις, κα σαρκς τς οδύνας Παρθένε, να σ δοξάζω, ες πάντας τος αἰῶνας.

δ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.

ον τν δακρύων, πρόσδεξαι κ πόθου, κπεμπομένην κα πάντα τν βάρβαρον, τν νοσημάτων πλνον, Μάρτυς ρτέμιε.

Χαρ
ς αωνιζούσης, Μάρτυς σν γγέλοις, παπολαύων νν διασκέδασον, τν θυμίαν τν νόσων μν κα θλίψεων.

ναός σου Μάρτυς, ατρεον πέλει πνευματικόν, ν ατ γρ προσφεύγοντες, τν ψυχικν λγηδόνων πολυτρούμεθα.

Θεοτοκίον.
Λιμ
ν κα προστασία, τν σο προσφευγόντων, γενο Παρθένε κα τεχος κράδαντον, καταφυγή τε κα σκέπη κα γαλλίαμα.


Μεγαλυνάρια.
ξιόν στιν ς ληθς, μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, τήν ειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα το Θεο μν. Τήν τιμιωτέραν τν Χερουβείμ καί νδοξοτέραν συγκρίτως τν Σεραφείμ, τήν διαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοσαν, τήν ντως Θεοτόκον Σέ μεγαλύνομεν.

Τ
ν εν θλοφόροις θαυματουργόν, κα τν ν ναγκαις προσμάχητον βοηθόν, τν θεον πλίτην, κα Μάρτυρα Κυρίου, ρτέμιον τν θεον, μνοις τιμήσωμεν.

Δε
τε εφημήσωμεν ο πιστοί, ρτέμιον πάντες, τν Μαρτύρων τν καλλονήν, τν πρ πάντων, πρεσβεύοντα Κυρί, τν κτελούντων πίστει, ατο τν θλησιν.

Π
σαι τν γγέλων α στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, ποστόλων δωδεκάς, ο γιοι Πάντες μετά τς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν ες τό σωθναι μς.

Τ
Τρισάγιον.
Τ συνήθη τροπάρια.
Ετα ερεύς τήν κτεν Δέησιν, μν ψαλλόντων τό λιτανευτικόν Κύριε λέησον.
πό το ερέως πόλυσις.
Καί τν Χριστιανν σπαζομένων τήν Εκόνα καί χριομένων δι’ γίου λαίου, ψάλλονται τά παρόντα Τροπάρια:

χος β’. τε κ το ξύλου.

Πάντων, προστατεύεις
θλητά, τν σπαζομένων ν πίστει, εκόνα θείαν τν σήν, κα ν κατανύξει σε, κετευόντων εί, θλοφόρε ρτέμιε, λιτας σου, τας θεαις, πασον τ κλυδώνιον, τ καθ’ μν κα δεινν, ῥῦσαι, κα πυρς τος σος δούλους, κα τς ορανν βασιλείας, ν μεθέξει ποίησον δεόμεθα.

Δέσποινα πρόσδεξαι τ
ς δεήσεις τν δούλων Σου, κα λύτρωσαι μς, π πάσης νάγκης κα θλίψεως.

Τήν π
σαν λπίδα μου, ες Σέ νατίθημι, Μτερ το Θεο, φύλαξόν με πό τήν σκέπην Σου.

Δι’ ε
χν τν γίων Πατέρων μν, Κύριε ησο Χριστέ Θεός, λέησον καί σσον μς, μήν.
http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?t=5986&p=12905&utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+xristianosgr+%28xristianos.gr+RSS%29#p12905

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου