Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Παρακλητικός κανών εις τον μέγαν Αθανάσιον Αλεξανδρίας


Ελογήσαντος το ερέως ρχόμεθα το
ΡΜΒ΄ Ψαλμο (142ου).
Κ
ριε, εσκουσον τς προσευχς μου, ντισαι τν δησν μου ν τ ληθείᾳ σου, εσκουσν μου ν τ δικαιοσνη σου· κα μ εσλθς ες κρσιν μετ το δολου σου, τι ο δικαιωθσεται νπιν σου πς ζν. τι κατεδίωξεν χθρς τν ψυχν μου, ταπενωσεν ες γν τν ζων μου, κθισ με ν σκοτεινος ς νεκρος αἰῶνος· καί κηδασεν π’ μ τ πνεμ μου, ν μο ταρχθη καρδα μου. μνσθην μερν ρχαων, μελτησα ν πσι τος ργοις σου, ν ποιμασι τν χειρν σου μελτων. Διεπτασα πρός σέ τς χερς μου, ψυχ μου ς γ νυδρς σοι· ταχ εσκουσν μου, Κριε, ξλιπεν τ πνεμ μου· μ ποστρψς τ πρσωπν σου π’ μο κα μοιωθσομαι τος καταβανουσιν ες λκκον. κουστν ποησν μοι τ πρω τ λες σου, τι π σο λπισα· γνρισν μοι, Κριε, δν ν πορεσομαι, τι πρς σ ρα τν ψυχν μου· ξελο μ κ τν χθρν μου, Κριε, τι πρς σ κατφυγον. Δδαξν με το ποιεν τ θλημ σου, τι σ ε Θες μου· τ πνεμ σου τ γαθν δηγσει με ν γ εθεί. νεκεν το νματς σου, Κριε, ζσεις με, ν τ δικαιοσν σου ξξεις κ θλψεως τν ψυχν μου· κα ν τ λει σου ξολοθρεσεις τος χθρος μου κα πολες πντας τος θλβοντας τν ψυχν μου, τι γώ δολς σου εμι.
Πληρωθέντος δέ το Ψαλμο εθύς ψάλλομεν:
χος δ΄.
Θες Κριος, κα πφανεν μν,  ελογημνος ρχμενος ν νματι Κυρου.
Στχ. α΄. ξομολογεσθε τ Κυρίῳ,  κα πικαλεσθε τ νομα τ γιον ατο.
Θες Κριος, κα πφανεν μν, ελογημνος ρχμενος ν νματι Κυρου.
Στχ. β΄. Πντα τ θνη κκλωσν με, κα τ νματι Κυρου μυνμην ατος,
Θες Κριος, κα πφανεν μν, ελογημνος ρχμενος ν νματι Κυρου.
Στχ. γ΄. Παρ Κυρου γνετο ατη, κα στι θαυμαστ ν φθαλμος μν.
Θες Κριος, κα πφανεν μν, ελογημνος ρχμενος ν νματι Κυρου.
Ετα τά παρόντα Τροπάρια.
χος δ΄. ψωθες ν τ Σταυρ.
Τ
ν εράρχην κα Ποιμένα τν κακον, ο διαφόροις πειρασμος συνεχόμενοι, κλιπαροντες κράξωμεν κ βάθους ψυχς. Πάτερ θανάσιε, κεσίαις σου ῥῦσαι, μς κ περιστάσεως, νόσων τε κα κινδύνων, κα πάσης λλης βλάβης κα φθορς, ς παῤῥησίαν χων πρς Κύριον.

Δξα, τ ατ τό πολυτίκιον το γίου το Ναο . Κα νν.
Θεοτοκίον.
Τ
Θεοτόκ κτενς νν προσδράμωμεν, μαρτωλο κα ταπεινο κα προσπέσωμεν ν μετανοί κράζοντες κ βάθους ψυχς· Δέσποινα βοήθησον, φ’ μν σπλαγχνισθεσα· σπεσον πολλύμεθα π πλήθους πταισμάτων· μ ποστρέψς σος δούλους κενούς· σ γρ μόνην λπίδα κεκτήμεθα.
στερον τόν  Ν΄ (50όν) Ψαλμν.
λησν με, Θες, κατ τ μγα λες σου κα κατ τ πλθος τν οκτιρμν σου ξλειψον τ νμημ μου· π πλεον πλνν με π τς νομας μου κα π τς μαρτας μου καθρισν με. τι τν νομαν μου γ γινσκω κα μαρτα μου νπιν μού στι δι παντς. Σο μν μαρτον κα τ πονηρν νπιν σου ποησα, πως ν δικαιωθς ν τος λγοις σου κα νικσς ν τ κρνεσθα σε. δο γρ ν νομαις συνελφθην, κα ν μαρταις κσσησ με μτηρ μου. δο γρ λθειαν γπησας, τ δηλα κα τ κρφια τς σοφας σου δλωσς μοι. αντιες με σσπ κα καθαρισθσομαι, πλυνες με, κα πρ χινα λευκανθσομαι. κουτιες μοι γαλλασιν κα εφροσνην, γαλλισονται στέα τεταπεινωμνα. πστρεψον τ πρσωπν σου π τν μαρτιν μου κα πσας τς νομας μου ξλειψον. Καρδαν καθαρν κτσον ν μο, Θες, κα πνεμα εθς γκανισον ν τος γκτοις μου. Μ πορρψς με π το προσπου σου κα τ πνεμά σου τ γιν μ ντανλς π’ μο. πδος μοι τν γαλλασιν το σωτηρου σου κα πνεματι γεμονικ στριξν με. Διδξω νμους τς δος σου κα σεβες π σ πιστρψουσι. Ῥῦσα με ξ αμτων, Θες, Θες τς σωτηρας μου· γαλλισεται γλσσ μου τν δικαιοσνην σου. Κριε, τ χελη μου νοξεις, κα τ στμα μου ναγγελε τν ανεσν σου. τι ε θλησας θυσαν δωκα ν· λοκαυτματα οκ εδοκσεις. Θυσα τ Θε πνεμα συντετριμμνον, καρδαν συντετριμμνην κα τεταπεινωμνην Θες οκ ξουδενσει. γθυνον, Κριε, ν τ εδοκίᾳ σου τν Σιν, κα οκοδομηθτω τ τεχη ερουσαλήμ· Ττε εδοκσεις θυσαν δικαιοσνης, ναφορν κα λοκαυτματα· ττε νοσουσιν π τ θυσιαστριν σου μσχους.
Κα Κανών, ο κροστιχίς: «θανάσιον μνν, ρετν αν».
δ α΄. χος πλ. δ΄. ρματηλάτην Φαραώ.
νατολς τν ρετν γενόμενος λιος δυτος, θανάσιε Πάτερ, τος νν πρς τν σκέπην σου, ν πίστει καταφεύγουσι, φωτισμν σωτηρίας μετάδος τας σας δεήσεσι, λύων τν χλν τν παθν μν.
Θ
ηριωδς τε κα σέμνως παντα, σχεδν τν βίον μου, καταδαπανήσας μωρς κα σωτος, ες μαυτν γενόμενος, τ Πηγ σου προστρέχω, κα σο βο, θανάσιε, σσόν με θερμας σου δεήσεσιν.
ξιοχρέως τν δν φαίνομεν, Πηγ σου τ ερ· δι κα πρς ταύτην, Πάτερ θανάσιε, ν πίστει καταφεύγομεν, ξαιτούμενοι χάριν, μν δοθναι κα φθονον, ῥῶσιν δι’ ατς τν παθν μν.
Θεοτοκίον.
Σ
τρέψον μο τν κοπετν τς νόσου μου, ες γείας χαράν· τν σκοτεινν σάκκον, τν τς καχεξίας μου, Παρθένε διαῤῥήξασα, τν φαιδρν εεξίας, περίζωσον εφροσύνην με, κα γαλλιάσεως πλήρωσον.
δ γ΄. στερεώσας κατ’ ρχάς.
Ν
ν τν κακν γαθός, τν ν πολλ σπλαγχνί, κένωτος κρατρ το λέους τν ασχρν τν υπαρόν, καθαρς πόπλυνον, θανάσιε Πάτερ, κα τας πρεσβείαις σου σσόν με.
ειλαμπς ς περ στήρ, νατολας τν θαυμάτων, καταγαύσας τν φήλιον πσαν, τν παθν μν Σοφέ, τν σκοτασμν πέλασον, κα πειρασμν μίχλην, τας σας λιτας διασκέδασον.
Σ
νυμν πανευλαβς κα γοερς κετεύω, ξελο με κβον τν σν δολον, θανάσιε Σοφέ, κινδύνων τε κα θλίψεων, τας θείαις σου πρεσβείαις, κα τς μελλούσης κολάσεως.
Θεοτοκίον.
Ε
κα κατήντησα Σεμνή, ες λάκκον ταλαιπωρίας, κα ες βόθρον πογνώσεως λος· λλ’ εδώς σου τν πολλν κα μετρον συμπάθειαν, χεράς σοι νατείνω· θεν οκτείρασα σσόν με.
Δ
ιάσωσον, π παντοίων κινδύνων κα θλίψεων, εράρχα, τος τν σν γεραίροντας Πηγν τν σωτήριον, ς χων παῤῥησίαν ν Κυρί.
χραντε, δι λόγου τν Λόγον νερμηνεύτως, π’ σχάτων τν μερν, τεκοσα δυσώπησον, ς χουσα μητρικν παῤῥησίαν.
Ατησις π το ερως κα τ Κθισμα.
χος γ΄. Τν ραιότητα.
Τ
ν τν αρέσεων πλάνην διήλεγξας, κα τν ρθόδοξον, πίστιν τράνωσας, ς εράρχης εσεβής, κήρυξας ν τ κόσμ, μίαν τν θεότητα, ν Τριάδι γνωρίζεσθαι, φύσει μοούσιον, κα προσώποις σύγχυτον· δι κα συνελθόντες ν πίστει, θανάσιε Πάτερ, τελομεν τν μνήμην σου.
δ δ΄. Σύ μου σχς Κύριε.
λαστικά, δέχου σο δούλου γκώμια, ρθοδόξων στύλε κα κραταίωμα, κα καταφύγιον ψευδές, κα κατεγνωσμέν μο γενο λαστήριον, κα ῥῦσαί με κ το δου, τς πικρς καταδίκης, τας λιτας σου, Σοφ θανάσιε.
στεναγμούς, Νινευϊτν προσδεξάμενος, Παντοκράτωρ Θεός τε κα Κύριος, τν φειλν τν μαρτιν, πσαν τν κείνων, φκε, Πάτερ, ς εσπλαγχνος. Δι σ κετεύω, ξιλέωσον τοτον, παραβλέψαι κμο τ γκλήματα.
Ν
όσου δεινς, πυρς σεισμο τε κα θλίψεως, κα παντοίας βλάβης, θανάσιε, τν σν οκέτην κλιπαρ, πάλλαξον τάχος, τας πρς Θεν κεσίαις σου, κα ῥῦσαι με τς τούτων χαλεπς τυραννίδος, κα θανάτου ώρου ξάρπασον.
Θεοτοκίον.
σιν ψυχς, ῥῶσίν μοι σώματος δώρησαι, να πράττω κα ποι τ θέλημα, το σο Υο φόβ κα χαρ κα γρ ξισχύεις, ς Μήτηρ οσα το Κτίστου μου, κα πράττεις σα θέλεις, τος ν πίστει κα πόθ τ σ σκέπ, Παρθένε, προστρέχουσιν.
δ ε΄. να τί με πώσω.
λακν τν ρείου, το παραφρονήσαντος σοφς φίμωσας, το Πατρς τν Λόγον, μοούσιον σ θανάσιε, κδιδάξας σέβειν· ν λεούμενος μ παύσ, βλαβες συντηρεσθαι τος δούλους σου.
Μ
παρίδς με Πάτερ, πλείσταις περιστάσεσι, ζάλαις κα θλίψεσι, πανταχόθεν ομοι! συνεχόμενον κα πιεζόμενον, λλ φρούρησόν με, π τν σκέπην σου τν θείαν, κα τας θεαις πρεσβείαις σου σσόν με.
Ν
ομοθέτης κατέστης, κα τν εσεβούντων, φωστήρ θανάσιε· διό σοι βομεν, τας λιτας σου μς καθοδήγησον, ες δν εθεαν, τν το Κυρίου θελημάτων, κα κακίας δαιμόνων ξάρπασον.
Θεοτοκίον.
μαρτίαις παύξω, λλας μαρτίας, τλήμων κάστοτε, κα πισυνάγω, τς Γεέννης τ πρ τ νήκουστον, ν τ παναθλί μο ψυχ, φ’ ο με ῥῦσαι, πρς τς πείρας κείνης Πανάμωμε.
δ στ΄. λάσθητί μοι Σωτήρ.
εράρχα Χριστο, τος μωνύμους σοι φύλαττε, κα πάντας τος εσεβες, τος ες τν ζωήρυτον, Πηγήν σου προστρέχοντας, κ παντς κινδύνου, σας λιτας κα περιστάσεων.
Ν
οσήματα χαλεπά, ξ μο ποίησον Πάνσεπτε, παρακαλ σε θερμς, κα πσαν τν κάκωσιν, ψυχς τε κα σώματος, τας θείαις λιτας σου, κα κινδύνους καταδίωξον.
νύσας π τς γς, μεγάλους θλους, Μακάριε, δεινν μς φοβερν, κα πάσης κακώσεως, κλύτρωσαι τάχιον, τας πρς τν Σωτρα, πανιέροις σου δεήσεσι.
Θεοτοκίον.
Φ
ωτ πείρ το σο, προσώπου με καταλάμπρυνον, Παρθενομτορ γνή, βυθο πογνώσεως ε παλλάττουσα, κα πρς μετανοίας τος λιμένας μβιβάζουσα.
Δ
ιάσωσον, π παντοίων κινδύνων κα θλίψεων, εράρχα, τος τν σν γεραίροντας Πηγν τν σωτήριον, ς χων παῤῥησίαν ν Κυρί.
χραντε, δι λόγου τν Λόγον νερμηνεύτως, π’ σχάτων τν μερν, τεκοσα δυσώπησον, ς χουσα μητρικν παῤῥησίαν.
Ατησις Κύριε λέησον ιβ΄ (12)  κα τ Κοντάκιον.
χος δ΄. Προστασία τν Χριστιανν.
Π
ροστάτα τν πιστν καταίσχυντε, κα κέτα πρς Χριστν ερώτατε, μ παρίδς, θανάσιε τν σ μνούντων φωνάς, λλ σπεσον γαθέ, ες τν βοήθειαν μν, τν πιστς κραυγαζόντων σοι· τάχυνον ς οκτίρμων, κα ῥῦσαι δεινν παντοίων, κα λοιμικν σθενειν, τας πρς τν Κτίστην πρεσβείαις σου.
Κα εθς τ Προκείμενον.
Τ στόμα μου λαλήσει σοφίαν, κα μελέτη τς καρδίας μου σύνεσιν.(δις)
Στίχος. κούσατε τατα πάντα τ θνη, νωτίσασθε πάντες ο κατοικοντες τν οκουμένην.
Τ στόμα μου λαλήσει σοφίαν, κα μελέτη τς καρδίας μου σύνεσιν.
Εαγγέλιον. κ το κατ ωάννην (Κεφ. ι΄ 9-16).
Ε
πεν Κύριος· γώ εμι θύρα· δι’ μο άν τις εσέλθ, σωθήσεται, κα εσελεύσεται, κα ξελεύσεται, κα νομν ερήσει. κλέπτης οκ ρχεται, εμ να κλέψ κα θύσ κα πολέσ· γ λθον, να ζων χωσι, κα περισσν χωσιν. γώ εμι ποιμν καλός. ποιμν καλς τν ψυχν ατο τίθησιν πρ τν προβάτων· μισθωτς δ κα οκ ν ποιμήν, ο οκ εσ τ πρόβατα δια, θεωρε τν λύκον ρχόμενον, κα φίησι τ πρόβατα κα φεύγει, κα λύκος ρπάζει ατά, κα σκορπίζει τ πρόβατα. δ μισθωτς φεύγει, τι μισθωτός στι, κα ο μέλει ατ περ τν προβάτων. γώ εμι ποιμν καλός, κα γινώσκω τ μά, κα γινώσκομαι π τν μν. Καθς γινώσκει με Πατήρ, κγ γινώσκω τν Πατέρα· κα τν ψυχήν μου τίθημι πρ τν προβάτων. Κα λλα πρόβατα χω, οκ στιν κ τς αλς ταύτης, κκενα με δε γαγεν· κα τς φωνς μου κούσουσι, κα γενήσεται μία ποίμνη, ες ποιμήν.
Δόξα.
Τας το εράρχου, πρεσβείαις, λεμον, ξάλειψον τ πλήθη τν μν γκλημάτων.
Κα νν.
Τας τς Θεοτόκου, πρεσβείαις, λεμον, ξάλειψον τ πλήθη τν μν γκλημάτων.
Στίχ. λέησον με Θες κατ τ μέγα λεός σου κα κατ τ πλθος τν οκτιρμν σου ξάλειψον τ νόμημά μου.
Προσόμοιον. χος πλ. β΄. λην ποθέμενοι.
Π
ολλος συνεχόμενος, νν πειρασμος παντλήμων, πρς σ θανάσιε καταφεύγω, σσόν με τν νάξιον, τν πολλ πταίσαντα· ς οδες λλος γάρ, ν νθρώποις πλημμέλησα· δι τν θείαν σου, χάριν ξαιτ πανάθλιος, προφθάσας σύ με οκτειρον, σας πρς τν Δεσπότην δεήσεσι· κα μ μ άσς ες τέλος κινδυνεύειν τν ες σέ, πσαν λπίδα μου θέμενον, πιστν τ διάσωσμα.
ερεύς· Σσον, Θες τν λαόν σου…
δ ζ΄. Ο κ τς ουδαίας.
ύεις Πάτερ κα σώζεις, τας θερμας σου πρεσβείαις τος πεφευγότας ες σέ· κα γρ ε μ φρούρεις, μς τος σος οκέτας, πολώλαμεν παντες, κα γενήθημεν ν κατάβρωμα δαιμόνων.
πηρείας παντοίας, θανάσιε Πάτερ, πιστν τ καύχημα, κινδύνων δοκήτων, κα λύπης τν σν δολον, τας πρεσβείαις σου λύτρωσαι, κα κ ποικίλων ε σθενειν με ῥῦσαι.
Τ
ν ψυχήν μου Πάτερ, κατανύξεως πλσον, κα ελαβείας θερμς, τν θείαν πως βρέχω, Εκόνα σου Θεόφρον, τας οας τν δακρύων μου, κα ποπλύνω ε τν ύπον τν παθν μου.
Θεοτοκίον.
ξ δρώτων κα κόπων, στεναγμν τε καρδίας, Θεογεννήτρια, συναίσθησις γεννται, πάθεια δ’ κ ταύτης, ς κα φθάσαι τος πρόποδας, ξιωθείην γ πταίσας πρ πάντας.
δ η΄. Τν Βασιλέα.
ζωηφόρος, κα γλυκυτάτη Πηγή σου, διαλύει θανάσιε Πάτερ, νόσους κα κινδύνους, τας πρς Θεν εχας σου.
Ν
όσων παντοίων, τος προσκυνοντας ν πόθ, τν πανσέβαστον Εκόνα σου θεόφρον, ῥῦσαι θλίψεων κα πόνων, λιτας σου εράρχα.
θανασίου, τ ατρεί προσφεύγω, πρς ατν γοερς νακράζων, ῥῦσαι με Πάτερ, κινδύνων τας εχας σου.
Θεοτοκίον.
να δοξάζω, κα προσκυν μετ δέους, σο τ πάνσεπτον νομα Κόρη, θλίψεώς με πάσης, κλύτρωσαι κα βλάβης.
δ θ΄. ξέστη π τούτ.
κέτην σε κα πρέσβυν πρς τν Θεόν, πρεσβευσόμενον Πάτερ συγχώρησιν μαρτιν, κα τν φλημάτων κα τν χρεν, ποκοπς ατούμενον, θείους μιμησάμενον οκτιρμούς, προβάλλομαι προθύμως, λπίδι τς πρεσβείας, τς σς Θεόφρον στηριζόμενος.
Ν
υμφνος θανάτου πιτυχεν, κα τρυφς Παραδείσου ξίωσον τν π γς, θεόν σε προστάτην μετ Θεόν, θεον κέτην χοντα, πέρμαχον μέγαν κα ατρόν· δι νδιαθέτως, τολμντα τατα λέγειν, σσόν με Πάτερ τας πρεσβείαις σου.
πόσης εφροσύνης κα φωτισμο, κα χαρς περμέτρου πληρούμεθα! σο τ σεπτ, Πηγ προσπελάζοντες ελαβς· προῤῥέει γρ οράνιον, κα θεον, θανάσιε γλυκασμόν, διώκοντα τ πάθη, τν πόθ σε τιμώντων, κα τν γιείαν δωρούμενον.
Θεοτοκίον.
Μ
αρία Θεοτόκε σ τς μς, ταλαιπώρου καρδίας τ τραύματα κα τς ψυχς, λκη τ δυσίατα κα πολλά, κα τς σαρκός μου Δέσποινα, θεί πισκέψει συ τς δεινάς, θεράπευσον δύνας, κα λσόν μου τς νόσους, τς τς ψυχς τε κα το σώματος.
Τ ξιόν στιν κα τ μεγαλυνάρια.
Τ
ν ν εράρχαις θαυματουργόν, κα τν ν κινδύνοις, προσμάχητον βοηθόν, τν θεον ποιμένα, κα λάτριν το Δεσπότου, θανάσιον Μέγαν, μνοις τιμήσωμεν.
Τ
ν ρχιερέων τν καλλονήν, κα τς κκλησίας, γκαλώπισμα τ τερπνόν, κα μν τν πάνυ, μαρτωλν προστάτην, θανάσιον Μέγαν, δοξολογήσωμεν.
Χ
αίροις κκλησίας θεε στήρ, οκουμένης δόξα, ερέων πογραμμός, Πατέρων λαμπρότης, τς χάριτος δοχεον, Χριστιανν προστάτα, θανάσιε.
χει μν τ πνεμά σου ορανός, μες δ πλουτομεν, τν Εκόνα σου τν σεπτήν, ν περικυκλοντες, μετ’ νεικάστου πόθου, τιμντες προσκυνομεν, θανάσιε.
Τ
Θε τν λων νν παρεστώς, ατησαι πταισμάτων, τος τιμσί σε παρ’ ατο, φεσιν δοθναι, θανάσιε Πάτερ, κα τν περχομένων, δεινν τν λύτρωσιν.
Φ
ύλαττε κα σκέπε τας σας εχας, πάντας τος τιμντας, τν ζωήῤῥυτόν σου Πηγήν, κα τν σν Εκόνα, κα αωνίως ῥῦσαι, κ θλίψεως παντοίας θανάσιε.
Θεοτοκίον.
Δ
έσποτα φιλάνθρωπε Βασιλε, μ κούσω τότε, ν μέρ τ φοβερ, φωνς τς ργς σου, ες πρ ποπεμπούσης, λλ’ οκτειρον πρεσβείαις τς κυησάσης σε.
Τ Τρισάγιον κτλ.
Κα τ Τροπάριον. χος γ΄.
Σ
τύλος γέγονας ρθοδοξίας, θείοις δόγμασιν ποστηρίζων, τν κκλησίαν εράρχα θανάσιε, τ γρ Πατρ τν Υἱὸν μοούσιον, νακηρύξας κατήσχυνας ρειον, Πάτερ σιε, Χριστν τν Θεν κέτευε, δωρήσασθαι μν τ μέγα λεος.
Δόξα. Κα νν. Θεοτοκίον.
Θ
ρόνος πάγχρυσος το βασιλέως, κα παράδεισος διηνθισμένος, νεδείχθης Θεοτόκε Πανάχραντε· τν γρ Θεν ν γαστρί σου βαστάσασα, εωδιάζεις μς θείαις χάρισιν. θεν παντες Θεο ληθς Μητέρα σε, κηρύττομεν ε κα μεγαλύνομεν.
Ετα κτενς κα πόλυσις.
ν τ πολύσει προσκυνομεν τν γίαν Εκόνα το γίου κα ψάλλομεν τ παρόντα Προσόμοια. χος β΄. τε κ το ξύλου σε νεκρόν.
μνοις θανάσιε τν σήν, κρήνην τν ζωήῤῥυτον ντως, κα νεξάντλητον, τν ναβλυστάνουσαν εθρα άσεων, κα προχέουσαν χάριτας, πσι τος ατοσι, συμφώνως ανέσωμεν κατασπαζόμενοι, πόθ τν σεπτήν σου Εκόνα, πιστν παραμύθιον οσαν, κα τν νόσων φάρμακον ποίκιλον.
Δόξα Πατρί… Κα νν…
Π
άντες προσκυνομεν σε πιστς, Μτερ το Θεο τν πάντων, ελογημένη γνή, χραντε Πανάμωμε Θεοχαρίτωτε, ῥῦσαι πάντας τν θλίψεων, τ σ μεσιτεί, δυσωπε σε Δέσποινα θανάσιος, μετ τν γίων πάντων, οκτειρον μς σ λέει, Παναγία Δέσποινα Παντάνασσα.
Δσποινα πρσδεξαι, τάς δεήσεις τν δούλων σου, και λύτρωσαι μς, πό πάσης νάγκης καί θλίψεως.
Τν πσαν λπδα μου, ες σέ νατίθμι, Μτερ το Θεο, φύλαξον μς πό τήν σκέπην σου.
Κα τλος τ  Δι’ εχν.

agathan.wordpress.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου